Fuqia e shembullit

“Shembulli nuk është gjëja kryesore në jetë; shembulli është e vetmja gjë.” Përmes kësaj fjale, autori dhe doktori i famshëm misionar, Albert Schweitzer, e shpalli qartë rëndësinë dhe fuqinë e shembullit. Sa prej nesh që po lexojmë, jemi ndikuar prej jetës së fuqishme të ndonjë pastori, plaku kishe apo të krishteri tjetër, të cilët i kemi parë qysh në fillimet tona? Nëse përmend frazën “një pastor besnik”, imazhi i cilit person ju vjen në mendje? Nëse them “një i krishterë besnik”, për cilin filloni të mendoni?

Sigurisht që deklarata e Schweitzer është paksa e tepruar. Një jetë besnike përfshin shumë gjëra të tjera, por të gjitha ato kombinohen në shembullin që paraqet dikush.

“Mentorimi” dhe “formimi” mund të tingëllojnë si koncepte të reja, por nuk janë të tilla. Duket se nga vetë mënyra se si Perëndia na krijoi, kjo ishte në mendjen e Tij. Ai i krijoi njerëzit në imazhin e Tij. Ne duhet të ndjekim shembullin e Tij dhe të imitojmë karakterin e Tij. Në mishërimin e Krishtit, Perëndia erdhi në trup njerëzor, në një mënyrë që mund ta kuptonim dhe të lidheshim me të, sikurse tha edhe Pjetri: “Duke ju lënë një shembull, që të ecni pas gjurmës së tij” (1 e Pjetrit 2:21).

Gjithashtu, ne marrim pjesë në këtë shërbesë për të dhënë shembullin vijues. Perëndia i ka krijuar njerëzit të lindin dhe të maturohen në shoqërinë e njerëzve të tjerë në familje. Ne nuk lindim vetë, dhe as nuk shfaqemi në çast si njerëz të pjekur. Perëndia planifikoi që prindërit e dashur të ishin pjesë e mënyrës se si njerëzit rriten.

Kjo është gjithashtu mënyra se si Perëndia ka synuar që ta bëjë Veten e Tij të njohur në këtë botë të rënë. Në Besëlidhja e Vjetër, Perëndia thirri Abrahamin dhe pasardhësit e tij të ishin një popull i dallueshëm, i veçantë dhe i shenjtë në botë. Ata duhej të ishin të veçantë, në mënyrë që bota të kishte një tablo për një shoqëri, e cila pasqyronte karakterin e Perëndis—që mishëronte interesat dhe vlerat e Tij. Kur Perëndia i tha popullit të Tij te Levitiku 19: “Jini të shenjtë, sepse unë Zoti Perëndia juaj jam i shenjtë”, nuk po i fliste thjesht një individi si Moisiut, Aaronit apo Jozueut. Sigurisht që po u fliste atyre, por te Levitiku 19:1 shohim që Perëndia e udhëzoi në mënyrë specifike Moisiun që t’ia thoshte këtë gjë tërë asamblesë së Izraelit. Ligjet që Perëndia u dha më pas, kishin të bënin shumë me marrëdhëniet, paanësinë, drejtësinë e ndërveprimin shoqëror. Ai demonstron se, teksa këta njerëz kujdesen për njëri-tjetrin—për të humburit dhe për më të vegjlit, për të huajin dhe të riun—ata do të tregonin diçka nga karakteri i Krijuesit të tyre të drejtë dhe të mëshirshëm.

Dështimi i Izraelit në këtë shërbesë modelimi ndaj të tjerëve është një prej akuzave kryesore që Perëndia kishte kundër kombit në Besëlidhjen e Vjetër. Kështu, tek Ezekieli 5, roli i Izraelit është bërë udhëzimi i kombeve përmes shembullit negativ. Zoti i thotë Izraelit: “Ky është Jerusalemi. Unë e kisha vendosur në mes të kombeve dhe të vendeve të tjera që kishte përreth… Përveç kësaj do të bëj që ti të bëhesh një shkreti dhe një turp midis kombeve që të rrethojnë, para syve të të gjithë kalimtarëve. Dhe kjo do të jetë një turp, një objekt talljeje, një mësim dhe një objekt habie për kombet që të rrethojnë, kur do të zbatoj mbi ty gjykimet e mia me zemërim, me tërbim dhe me ndëshkime me indinjatë. Unë Zoti, kam folur” (Ezekieli 5:5, 14-15). Herë pas here, në librin e Ezekielit, Perëndia thotë se Ai vepron ndaj kombit të Izraelit për hir të emrit të Tij, pra, që e vërteta rreth Tij të mund të bëhet e njohur mes popujve të botës.

Kjo dëshmi e përbashkët për Perëndinë është gjithashtu ajo që Ai ka për qëllim edhe përmes kishës në Besëlidhjen e Re. Te Gjoni 13, Jezusi thotë se bota do ta mësojë që ne jemi dishepujt e Tij përmes dashurisë, si ajo e Krishtit, që ne kemi për njëri-tjetrin. Pali i shkroi kishës në Efes: “Sepse dikur ishit errësirë, por tani jeni dritë në Zotin; ecni, pra, si bij të dritës” (Efesianëve 5:8).

Në jetën tonë si të krishterë, individualisht dhe me një efekt të shumëfishuar në jetën tonë së bashku si kishë, ne ndriçojmë dritën e Perëndisë në këtë botë të errët dhe plot dëshpërim. Përmes jetës tonë si të krishterë, ne e mësojmë njëri-tjetrin dhe botën që na rrethon për Perëndinë. Nëse e duam njëri-tjetrin, tregojmë disi se si është ta duash Perëndinë. Dhe nga ana tjetër, shohim si Fjala thotë: “Sepse ai që nuk do vëllanë e vet të cilin e sheh, si mund të dojë Perëndinë, që nuk e sheh” (1 e Gjonit 4:20). Përmes shenjtërisë tonë, tregojmë shenjtërinë e Perëndisë. Ne jemi thirrur t’u japim njerëzve shpresë, se ka një mënyrë tjetër të jetuari, ndryshe nga jeta e zhgënjimit egoist që natyra jonë mëkatare dhe bota përreth nesh komplotojnë dhe na inkurajojnë që ta ndjekim.

Bashkëpastorë dhe pleq, çfarë po i mësojnë kishat tona rreth Perëndisë botës që na shikon? A po u mësojmë atyre që Perëndia kufizohet sipas racës? A po u mësojmë se Ai e toleron mëkatin dhe tradhtinë, jetët egoiste me sherre dhe vogëlsira? Me sa seriozitet i kemi udhëhequr njerëzit që ta marrin detyrën dhe privilegjin e madh që kemi për të qenë shembuj publikë, prezantime, reklama, apo faqe interneti të karakterit të Perëndisë për krijimin e Tij?

Çfarë privilegji të jashtëzakonshëm që na ka dhënë Ai dhe sa pak duket që e vlerësojmë. Mendojmë se, nëse sjellim më shumë njerëz në kishën tonë, kjo në njëfarë mënyre na liron nga përgjegjësia që kemi ndaj atyre që tashmë kanë marrë emrin anëtarë. Por, çfarë dëshmie po jep secili prej tyre? Sa prej dëshmive të tyre të këqija ju duhet të mundoheni t’i mposhtni, në mënyrë që njerëzit të shohin dëshminë e mirë që Perëndia po siguron përmes atyre, që janë vërtet të konvertuar dhe që po e shfaqin këtë gjë.

Në fund të fundit, i gjithë qëllimi i ushtrimit të disiplinës së kishës nuk është përgjigjja apo hakmarrja. Ato gjëra i takojnë Perëndisë, jo mëkatarëve të falur si puna jonë (Ligji i Përtërirë 32:35; Romakëve 12:19)! E megjithëkëtë, ne shqetësohemi që të paraqesim te të tjerët një dëshmi të mirë për Perëndinë. Ne duhet të jemi shembullorë në jetën dhe sjelljen tonë. A e keni vënë re se në letrat e tij pastorale, Pali duket veçanërisht i shqetësuar për reputacionin e një plaku kishe mes atyre që janë jashtë kishës? Edhe pse mund të ketë disa arsye për shqetësimin e Palit, sigurisht që njëra prej tyre duhet të jetë roli përfaqësues që një plak kishe ka përpara botës për kishën ku shërben. Kështu, pra, duhet të jetë edhe kisha si një e tërë. Kjo është arsyeja pse Pali ishte aq i zemëruar te 1 e Korintasve 5. E keni vënë re se kujt i ngre zërin Pali? Ai nuk qortoi burrin, i cili ishte në një marrëdhënie të mëkatshme seksuale; përkundrazi, ai e qortoi ashpër kishën, e cila e toleroi një mëkat të tillë mes anëtarëve të saj! Ne e dimë të vërtetën e trishtueshme që disa nga ata që janë mes nesh, do ta tregojnë që janë të humbur në mëkat, edhe pse kanë bërë një rrëfim të mirë në fillim. Ne kemi besim se të paktën disa prej tyre do të jetojnë, do të pendohen dhe do të kthehen. Nuk presim kurrë që e gjithë kisha të heqë dorë nga përgjegjësia e saj për ta prezantuar mirë Perëndinë, duke qëndruar për shenjtërinë dhe kundër mëkatit. Kjo ishte çështja—shumë e ngjashme me mëkatin idhujtar të Izraelit në Besëlidhjen e Vjetër—tek e cila Pali fokusoi qortimin e ashpër të kishës së korintasve.

Miq, çfarë do të thoshte apostulli Pal për kishën tuaj dhe timen? Sa shumë mungesa në pjesëmarrje tolerojmë në emrin e dashurisë? Sa shumë marrëdhënie kurorëshkelëse apo divorce jobiblike lejojmë të ndodhin, pa thënë asgjë në kishat tona, e megjithatë i çirremi botës duke thënë: “Nuk jemi shumë ndryshe nga ju”? Sa shumë njerëz përçarës lejojmë që ta shqyejnë kishën për çështje të parëndësishme, apo sa shumë ungjij të rremë lejojmë që të jepen mësim?

Vëllezër të dashur, nëse ju që po e lexoni jeni pastor, plak kishe, udhëheqës, mësues apo bashkanëtar i një kishe, mendoni për përgjegjësinë e madhe që kemi. Mendoni se si mund të japim më mirë dëshmi për Perëndinë—a ndodh kjo duke injoruar mëkatin mes nesh, apo duke u përpjekur që t’i ripërtërijmë me butësi ata që kanë rënë në mëkat, sikurse na udhëzon edhe Pali te Galatasve 6:1? Çfarë e reflekton më mirë Perëndinë që adhurojmë? A ndodh ndonjëherë në fjalën e Tij që mëshira ta zbehë shenjtërinë e Tij? Po në kishën e Tij? Cila është përgjegjësia jonë në këtë gjë?

Kushtojini vëmendje faktit se çfarë shembulli po i jepni botës përreth jush. Perëndia ka një plan madhështor për popullin e Tij dhe për botën; Ai na bën thirrje ta tregojmë këtë me fjalët tona dhe jetën tonë. A po e bëni këtë? Zoti e ndihmoftë secilin prej nesh që të jetë besnik në këtë thirrje madhështore.

Përktheu: Asim Hamza | Redaktoi: Linea Simeon | Kryeredaktore: Vilma Dina

Shënim: Ju mund ta shpërndani këtë material, pa ndryshuar aspak përmbajtjen. Sigurohuni të citoni “botuar me leje nga dritez.al” dhe vendosni hallkën (linkun) e këtij artikulli nga faqja jonë në internet.

© dritez.al 2020

Ky artikull u përkthye dhe u botua fillimisht nga Qendra IGNIS. Vizitoni faqen e tyre në internet për materiale të ngjashme.