Lidhja e ungjillëzimit me kishën

A është ungjillëzimi sport skuadre apo sport individual? Në fakt, është të dyja.

Mendo përKi parasysh rastin e peshkimit. Ka raste që mund të vërtitesh nëpër port fill i vetëm, të shtrish këmbët anash dhe të hedhësh grepin për bukuri. Mirëpo, burrat në peshkatore në mes të detit nuk mendojnë kështu. burrat në peshkatorerexhë në mes të detit, të cilët Ato përpiqen të mbajnë një ton peshku skumbri që përpëlitet. Peshkatarët kanë nevojë dëshpërimisht për njëri-tjetrin.

Analogjia e peshkimit nuk tregon gjithçka që duam të themi për marrëdhënien mes ungjillëzimit dhe kishës lokale, por ajo është biblike dhe një pikënisje e mirë. Jezusi u tha dishepujve ta ndjekin, sepse do t’i bënte peshkatarë njerëzish, dhe më pas i dërgoi dy nga dy t’u predikonin njerëzve që duhet të pendoheshin (Marku 1:17; 6:7, 13). Ashtu si peshkatarët me rrjetat e tyre, edhe ne kemi nevojë që kisha të bëjë punën e ungjillëzimit.

Mirëpo ka një tablo më të madhe që duhet parë lidhur me ungjillëzimin dhe kishën. Mendo për kapitujt e parë të Veprave, ku apostujt shpallnin ringjalljen; pas tyre ishte kisha duke jetuar së bashku dhe duke ndarë gjithçka me njëri-tjetrin, si dhe “duke lavdëruar Perëndinë dhe duke pasur hir përpara gjithë popullit” (2:47; gjithashtu edhe 5:13). Jeta e kishës, si në prapaskenë të shpalljes së ungjillit, shërbeu disi si një dëshmi e ungjillit. Kjo bëri që shumë në Jerusalem të kishin simpati për shenjtorët dhe, si duket, bënte që edhe më shumë të konvertoheshin.

A i kishte Pjetri në mendje këto ditë të hershme në Jerusalem, kur më vonë e përshkroi kishën si një fis, një priftëri dhe një komb “që të shpallni lavdinë e atij”, i cili na thirri nga errësira për të jetuar jetë aq të mira, saqë paganët t’i shihnin veprat e mira dhe “të përlëvdojnë Perëndinë”? (1 e Pjetrit 2:9, 12)

Si në kapitujt e parë të Veprave, ashtu edhe te 1 e Pjetrit 2, kisha të jep përshtypjen e një koshereje bletësh, një grumbull i zhurmshëm mjaltë-bërës i ëmbël, me zgjuagruphordhi  bletësh punëtore që ikin e vijnë. Kosherja është thelbësore për punën individuale të bletës, dhe për një pjesë të punës së saj gjithashtu. Çfarë mund të tregojë e gjithë kjo për marrëdhënien midis ungjillëzimit dhe kishës?

Nuk ka analogji që të vlejë në tërësinë e saj dhe ta përmbledhë të gjithën. Le të shohim nëse mund ta përmbledhim marrëdhënien midis kishës dhe ungjillëzimit në Bibël në katër deklarata sistematike, dhe më pas të pyesim çfarë mësimesh praktike vijnë si rrjedhojë për kishat.

1. UNGJILLËZIMI TË DREJTON TE PERËNDIA, JO TE KISHA

Po të përpiqeshe që t’i mbushje mendjen dikujt të bashkohej me shoqatën tënde, do të vije në dukje gjithë përfitimet e saj: argëtimin që kalojnë anëtarët me njëri-tjetrin, konkursin vjetor të ping-pongut etj. Ungjillëzimi dhe kisha nuk funksionojnë në këtë mënyrë.

Ungjillëzimi të drejton te Perëndia, jo te kisha. Kjo është deklarata e parë.

Pali u thotë korintasve se Krishti i ka dhënë atij (dhe atyre) “shërbimin e pajtimit” dhe një “mesazh pajtimi”. Ai (dhe ata) ishin “ambasadorë të Krishtit, sikurse Perëndia t’ju lutej nëpërmjet nesh”. Dhe ky mesazh pajtimi ishte i thjeshtë: “Pajtohuni me Perëndinë” (2 e Korintasve 5:18-21).

Lajmi i mirë i ungjilltarit nuk është “pajtohuni me njerëzit e tjerë”, edhe pse ai lajm do të bëjë që kjo të ndodhë, por lajmi i mirë i ungjilltarit është mënyra e pajtimit të dikujt me Perëndinë. Prej kësaj, rrjedh gjithçka tjetër.

2. KISHA ËSHTË NJË REZULTAT I UNGJILLËZIMIT

Kështu, rezultati i parë që ungjillëzimi shpreson të ketë është pajtimi me Perëndinë. Por ka një rezultat të dytë të shpresuarqë shpresohet të ketë: pajtim me popullin e Perëndisë, kishën.

Nëse doktrinës suaj të konvertimit i mungon elementi kolektiv, asaj i mungon një pjesë thelbësore. Kreu i besëlidhjes duhet të ketë një popull të besëlidhjes. Uniteti ynë kolektiv në Krishtin nuk është thjesht një nënkuptim i konvertimit, por është pjesë e tij. Pajtimi me popullin e Perëndisë është ndryshe, por i pandashëm nga pajtimi me Perëndisë (shihni artikullin tim “Elementi kolektiv i konvertimit”).

E gjithë kjo parashtrohet mahnitshëm tek Efesianëve 2. Vargjet 1 deri në 10 shpjegojnë faljen dhe pajtimin tonë vertikal me Perëndinë: “Ju jeni të shpëtuar me anë të hirit”. Më pas vargjet 11 deri në 22, paraqesin drejtimin horizontal: “Sepse ai është paqja jonë, ai që bëri nga dy një dhe shembi murin e mesit të ndarjes” (v. 14). Vini re se aktiviteti në vargun 14 është në kohën e shkuar. Krishti tashmë i ka bërë një, si hebreun ashtu edhe johebreun. Ata janë të tillë sepse Perëndia e bëri këtë, dhe Perëndia e bëri këtë në po të njëjtin vend ku arriti pajtimin vertikal — në kryqin e Krishtit (shihni edhe Efesianëve 4:1-6).

E thënë shkurt, ne shpëtohemi për të qenë një popull.

Kapitujt e parë të Veprave e tregojnë se si duket kjo në praktikë: “Dhe ata që e pranuan fjalën e tij me gëzim, u pagëzuan; atë ditë u shtuan rreth tri mijë shpirtra.” (Veprat 2:41; shihni edhe 2:47; 4:4; 6:7). Njerëzit besojnë në Krishtin dhe i shtohen “numrit” të kishës në Jerusalem. Ata numërohen. Emri i tyre shtohet. Po të kishin pasur aparate fotografikë, pa dyshim që fotot e tyre do të ishin në regjistrin e kishës!

Jeta e konvertuar ka formën e bashkësisë. Të krishterët i përkasin kishave, ndaj ky është edhe vendi ku ungjilltari i dërgon njerëzit.

3. UNGJILLËZIMI ËSHTË PUNË E KISHËS

Së treti, ungjillëzimi është punë e kishës. Sapo dikush pajtohet me Perëndinë dhe (rrjedhimisht) me popullin e Perëndisë, ai (ose ajo) fiton një punë të re: të ndajë ungjillin me të tjerët. “Ejani pas meje dhe unë do t’ju bëj peshkatarë njerëzish”, tha Jezusi (Marku 1:17; edhe Mateu 28:19). E thënë ndryshe, çdo i krishterë dhe anëtar kishe është i ngarkuar për ta ndarë ungjillin (shihni artikullin e Timothy Beougher-it, “ Must Every Christian Evangelize?”“A duhet të ungjillëzojë çdo i krishterë?”).

Kapitujt e parë të Veprave theksojnë predikimin e apostujve, por kur shpërtheu përndjekja në Jerusalem dhe kisha u shpërnda: “Ata, pra, që u shpërndanë shkonin rreth e përqark, duke shpallur fjalën.” (Veprat 8:4)

Kishat lokale ekzistojnë për të adhuruar Perëndinë dhe për të ndarë lajmin e mirë të Jezu Krishtit. Prandaj mësuesit mësojnë dhe anëtarët nxënë. Në fakt, Jezusi i jep kishës të ashtuquajturit ungjilltarë, barinj dhe mësues që t’i pajisë ata për shërbesë (Efesianëve 4:11), shërbesë që patjetër përfshin ungjillëzimin.

Ne punojmë së bashku për ta tërhequr rrjetën me peshq.

4. KISHA ËSHTË NJË APOLOGJI UNGJILLËZIMI

Jeta e të konvertuarve, të mbledhur bashkë nëpër bashkësi, duhet edhe të miratojë edhe ungjillin që i shpëtoi. “Doktrina e ungjillit”, – shkroi Ray Ortlund-i, “krijon një kulturë ungjilli”. Dhe kjo kulturë, e mishëruar në kishat tona, duhet të jetë tërheqëse për të jashtmit, së paku për disa prej tyre (shihni 2 e Korintasve 2:15-16).

Kjo na kthen tek imazhi i kishës si një koshere gumëzhitëse plot mjaltë. Këtë e shohim te Veprat dhe te 1 e Pjetrit 2. E shohim edhe te Mateu 5, kur Jezusi flet për kishën si kripa dhe drita (vv. 13-16). Dhe kjo përshkruhet në mënyrë të pazakontë te Gjoni 13, ku Jezusi shprehet: “Po ju jap një urdhërim të ri: ta doni njëri-tjetrin; sikurse unë ju kam dashur ju, ashtu edhe ju ta doni njëri-tjetrin. Prej kësaj do t’ju njohin të gjithë që jeni dishepujt e mi, nëse keni dashuri për njëri-tjetrin” (vv. 34-35).

Veprat tona të mira ndaj të jashtmëve dhe dashuria jonë për bashkanëtarët e kishës, i drejton fqinjët dhe kolegët te Jezusi!

E gjithë kjo për të thënë se kisha lokale është një apologji ungjillëzimi. Jeta e kishës parashtron një argument për ungjillin. Besimtarët që jetojnë me njëri-tjetrin dëshmojnë për fuqinë e Perëndisë në shpëtim. Ndërsa ulemi nën predikimin e Fjalës së Perëndisë javë pas jave, dhe ndërsa Fryma na konfirmon në imazhin e Birit pak nga pak, ne bëhemi shembull i asaj që ungjilli mund të na bëjë si individë dhe si një popull.

Dalëngadalë, ne po bëhemi një njerëzim i ri, në vazhdim të atij që ishte i parëlinduri i krijimit të ri (Kolosianëve 1:15). Dhe ky njerëzim i ri shërben si një sfond apo pllakatë e mrekullueshme për në ungjillëzimin tonë. Ai ofron një kulturë që është e kundërt me kulturën e kësaj bote.

MËSIME PRAKTIKE

Cilat janë disa mësime praktike që mund të marrimpër ne nga këto katër parime sistematike? Shpesh pastorët përpiqen ta forcojnë shërbesën ungjillëzuese të kishës duke i nxitur njerëzit të shpallin ndajnë ungjillin. Patjetër që kjo është një pjesë. Mirëpo, me rëndësi kritike është edhe rritja e kishës si kundër-kulturë, që të veprojë si ky sfond tërheqës për ungjillëzimin.

1) Ungjillëzimi duhet të çojë në pagëzim dhe në anëtarësi. Kishat nuk duhet t’i ungjillëzojnë të konvertuarit e rinj e më pas t’i lënë në rrugën e tyre. As duhet të ungjillëzojnë, as të pagëzojnë dhe më pas, një ditë, kushedi kur, ta sjellin dikë në anëtarësinë e kishës. Përveç rasteve të veçanta (p.sh. eunuku etiopas), kishat duhet të bëjnë atë që bëri kisha në Jerusalem: të pagëzojnë njerëz duke shtuar numrin e tyre (Veprat 2:41). Fundja, pagëzimi është shenja kolektive dhe e autorizuar që kisha i jep në mënyrë formale dikujt duke e pohuar atë si besimtar. Ky pohim duhet mbrojtur dhe duhet ushqyer me një mbikëqyrje të vazhdueshme nëpërmjet anëtarësisë dhe Darkës së Zotit. Ne nuk i lëmë zoçkat e sapodala jashtë folesë, por i sjellim brenda.

2)  Mësojini anëtarët t’i integrojnë jetët e tyre me njëri-tjetrin. Për ta përforcuar fuqinë apologjetike të një kishe, anëtarët duhet të kujtojnë vazhdimisht nëpërmjet mësimit të fjalës dhe festimit të Darkës së Zotit, që ne jemi një trup (p.sh. 1 e Korintasve 10:16-17; 1 e Korintasve 12). Nuk duhet ta lëmë një të diel të kalojë pa u kujtuar anëtarëve që të ndërtojnë marrëdhënie me njëri-tjetrin, që të mund ta inkurajojnë, ta ndërtojnë, ta forcojnë njëri-tjetrin, të flasin të vërtetën, ta paralajmërojnë dhe ta duan njëri-tjetrin (p.sh. Romakëve 12:9-13; Efesianëve 4:11-32). Duhet të nxiten që të jenë mikpritës (Romakëve 12:13; 1 e Pjetrit 4:9). E gjithë kjo krijon një dëshmi tërheqëse për ungjillin.

3) Mësojini anëtarët të sakrifikojnë për njëri-tjetrin. Akoma më konkretisht, të krishterët duhet të mendojnë për mënyrën se si mund të sakrifikojnë më së miri për njëri-tjetrin, financiarisht apo në mënyrë tjetër (p.sh. Veprat 2:42-46; 2 e Korintasve 8-9; 1 e Pjetrit 4:10). Veçanërisht në një komb konsumatorësh, shembulli i ndarjes së bujarisë mes besimtarëve paraqet një kundër-kulturë të fuqishme. Mos harroni, Jezusi u tha të krishterëve ta duan njëri-tjetrin ashtu si ai ne deshi ne (Gjoni 13:34) — një dashuri sakrifikuese si asnjë tjetër.

4) Praktikoni disiplinën e kishës. Heretikët dhe hipokritët e krishterë në mesin tonë e komprometojnë dëshminë e kishës. Kur anëtarët e kishës njihen në një komunitet si gënjeshtarë, gojëhelm dhe kurorëshkelës, puna ungjillëzuese e kësaj kishe nuk do të shkojë aq mirë. Jo se kisha duhet të disiplinojë çdo shenjtor që ende lufton me mëkatin mes tyre. Atëherë, nuk do të kishte më kishë. Por, kishat duhet të përballin dhe të disiplinojnë mëkatin e papenduar. Si për ironi, kjo shërben për ta ungjillëzuar anëtarin e papenduar (shihni 1 e Korintasve 5:4), si dhe qytetin e kishës më gjerësisht (shihni 1 e Korintasve 5:1-2).

5) Pajisini anëtarët për të ndarë ungjillin. Drejtuesit e kishës duhet të gjejnë mënyra të ndryshme se si të sigurohen që çdo anëtar të mund t’i shpjegojë gjërat bazë të besimit. Kjo mund të bëhet nga podiumi, nga klasa e shkollës së të dielës, nga intervista për anëtarësim dhe gjetkë (shihni artikullin e Kevin McKay, “Overcoming Objections to Evangelism”.Mposhtja e kundërshtimeve ndaj ungjillëzimit”)

6) Inkurajojini anëtarët të jetojnë jetë që i bekojnë të jashtmit. Shpresa është që anëtarët e kishës të njihen si të mirë, miqësorë dhe të shpejtë për të ndihmuar. Duhet të jemi të shpejtë t’i bashkohemi punës me grabujë për të ndihmuar fqinjin të mbledhë gjethet, të shpejtë të ndihmojmë një koleg zyre, të shpejtë të mbrojmë viktimën nga një abuzim, të shpejtë për të punuar fort që të ruajmë punët e punëtorëve të mirë në kohë të vështira dhe të shpejtë të bekojmë në gjithfarë mënyrash. Veprat e mira duhet të stolisin fjalët tona ungjillëzuese.

7) Ftojini njerëzit në takime formale dhe joformale të kishës. Histori të panumërta ka për jobesimtarë që e dëgjuan ungjillin dhe më pas e panë kishën në lëvizje, si në takime formale dhe joformale, e më pas besuan. Jeta së bashku e kishës i shtyu ata të besoninjnë. I drejtoi drejt diçkaje që nuk e kishin njohur kurrë në familje, në shkollë dhe në punën e tyre. E thënë ndryshe, ftesa për të jashtmit, në jetën e kishës duhet të jetë me siguri pjesë e ungjillëzimit tonë.

8)  Jini shembull ungjillëzimi. Kudo ku pleqtë e kishës njihen si ungjilltarë të mirë, mund të presësh se do të gjesh një kishë ungjillëzuese. Atje ku pleqtë nuk janë të tillë, as kisha nuk do të jetë e tillë.

9) Tregoni histori ungjillëzimi dhe konvertimi. Drejtuesit e kishës duhet të përmendin herë pas here histori takimesh ungjillëzuese në predikimet dhe në mësimet e tyre. Anëtarët e kishës duhet të ndajnë kërkesa lutjesh për mundësitë e tyre ungjillëzuese. Kandidatët për pagëzim duhet të kenë mundësinë të ndajnë eksperiencën e tyre të konvertimit. Gjëra si këto, ndihmojnë për ta bërë ungjillëzimin një pjesë “normale” të jetës së krishterë dhe eksperiencës së kishës.

10) Mburruni për kishën tuaj. Ndonjëherë apostulli Pal mburret për kishat e tij si mënyrë mburrjeje për Krishtin (shihni 2 e Kor. 9:2; 2 e Thesal. 1:4; krah. me Filip. 2:16). Edhe të krishterët duhet të gjejnë mënyra për të folur pozitivisht dhe me mirënjohje për kishat e tyre — jo në mënyrë fyese apo krenare — rreth miqve jo të krishterë. Kur një koleg pyet për fundjavën, përmendni se si kisha juaj organizoi një festë mbresëlënëse lindjeje për gruan tuaj. Përmendni diçka inkurajuese që predikuesi tha të dielën. Përmendni punën që po bën bashkësia juaj te qendra e të pastrehëve kur të dalë biseda aty. Patjetër, që të bësh këtë siç duhet, do praktikë.

PËRMBYLLJE

Lidhja e duhur e kishës dhe ungjillëzimit në botëkuptimin dhe praktikën tonë, kërkon më shumë sesa thjesht nxitje të njerëzve për të ungjillëzuar. Ajo kërkon zgjidhje të çështjeve të organizimit dhe të qeverisjes, të anëtarësisë dhe të disiplinës. Kërkon ndërtimin e një kishe të shëndetshme që ulet nën Fjalën e predikuar të Perëndisë dhe që e di se çfarë detyre i ka dhënë Perëndia.

Ajo lidhje kërkon udhëheqës të perëndishëm që mësojnë dhe japin shembull. Dhe kërkon anëtarë që e duan Jezusin dhe që gjithnjë e më shumë nuk rrinë dot pa i kënduar lavdërimeëvdime atij që i solli nga vdekja në jetë — brenda dhe jashtë ndërtesës së kishës.

Përktheu: Sergej Meçe
Redaktoi: Linea Simeon
Botuar me leje: https://www.9marks.org/article/journalconnecting-evangelism-and-church

Ky artikull u përkthye dhe u botua fillimisht nga Qendra IGNIS. Vizitoni faqen e tyre në internet për materiale të ngjashme.